Life in Kampala

Hello Muzungu's!
Tijd voor een update vanuit het bijzondere Uganda.

Zondag 13 oktober zijn we naar de shoppingmall Garden City geweest. Op zoek naar een nieuwe bikini, want jawel, de gene die ik gekocht had bleek inderdaad een kinderbikini te zijn. Na wat geklungel en gezoek in de goede matatu terecht gekomen en Garden City gevonden. Eenmaal aangekomen was ik intens gelukkig, daar stond namelijk op grote borden de Mr. Price aangegeven! Dé winkel waar wij in Zuid-Afrika ons geluk beproefden bij het kopen van leuke kleren voor een enorm lage prijs. Helaas, het geluk bleek niet geheel aan mijn kant, de kleding was hier ongeveer 2 keer zo duur als ik gewend was. Bummer. Er bleek in heel de mall 1 winkel te zijn waar bikini's verkocht werden en eenmaal daar aangekomen zag hij er behoorlijk dicht uit. Er hing toch echt een bordje met 'open' dus ik duwde in alle hoop nog even tegen de deur aan, maar helaas. Eenmaal omgedraaid om weer weg te gaan kwam er toch nog een vrouw aangesneld om hem voor ons open te doen, toch wel geluk dus. Wel een bijzondere manier van klanten trekken trouwens. Een bikini rijker, geluncht bij BROOD en bepakt en bezakt met alle etenswaren die we in de supermarkt hadden gescoord zijn we weer aan de terugweg naar huis begonnen. Een werknemer van BROOD hielp ons om de goede matatu te vinden en omdat de matatu moest wachten tot hij verder kon rijden in de drukte konden wij midden op straat instappen. Mooi georganiseerd hier allemaal. Ook ontdekte ik trouwens een bordje met 'Spur' erop waardoor ik helemáál in de hemel beland dacht te zijn. (Niet jaloers worden lieve Zuid-Afrikaanse maatjies). Mensen die mijn blogs eerder hebben gelezen weten dat de Spur was ontpopt tot ons lievelingsrestaurant in Zuid-Afrika, dus hier wil ik zeker heel binnenkort nog eens heen, hopend op wél een heerlijk stukje pepper filet. Buiten de Spur om ben ik vegetarisch geworden voor zolang ik in Uganda ben, persoonlijk vind ik het vlees hier namelijk echt niet te kanen, zelfs niet in goede restaurants. 's Avonds hadden we een gezellig afscheidsfeestje van Alessandro, een van onze Italiaanse huisgenoten. De locals die hier in het guesthouse werken gingen helemaal los, bijna vertederend om te zien omdat ze normaal altijd keihard aan het werk zijn.

Maandag 14 oktober begonnen we met onze eerste dag bij het Xavier Project. We hadden ervoor gekozen om toch maar met een special hire te beginnen zodat we in ieder geval op tijd kwamen. Helaas wist geen van ons de weg en vervolgens waren we meteen een half uur te laat, lekker begin dus. Ook vroeg de chauffeur (Ismael) extra geld voor de benzine die we op hadden gereden tijdens het zoeken, maar verder is het wel een schatje. Inmiddels hebben we een deal met hem weten te sluiten: voor een vriendenprijsje brengt hij ons elke dag naar Xavier. Dat we te laat waren was overigens geen enkel probleem, we hadden het eerste uur toch nog niks te doen. Hierna liepen we met onze begeleider Stephen (Swahili sprekende muzungu uit New Zealand) mee naar een schooltje in de wijk. Het schooltje van die dag besloeg 1 klasje met Congolese vluchtelingen van verschillende leeftijden en het vond plaats in een Congolees kerkje. Linsey en ik hielpen allebei een groepje kinderen bij het lezen van de Engelse boekjes. Als sommige kinderen iets niet snapten hielpen de anderen hen door het even te vertalen in Swahili, behulpzame kinderen dus. Van Swahili is overigens niks te maken. Iedereen zegt ons dat het een makkelijke taal is, maar het is zo anders dat geen enkel woord logisch klinkt of überhaupt te onthouden is.
Per dag gaan we met verschillende boekjes naar een andere school. We zijn met 3 of 4 en ieder krijgt dan ongeveer 5 kinderen waarmee we de boekjes gaan lezen. Ook hebben we elke keer andere klassen, van p1 tot p4 (groep 1 t/m groep 4). Bij de ene school zitten we buiten op het schoolplein waar de kinderen van die tafels met banken er aan vast heen hebben gesleept en bij de andere school zitten we in een lokaal waarbij we soms (zoals vandaag) 3 stoelen voor 5 kinderen hebben. Als het boekje uit is gaan de kinderen terug naar de klas en worden er nieuwe kinderen naar ons gestuurd. Dit doen we elke dag zo'n 2 uur lang en vandaag hebben we met zo'n 150 kinderen gelezen. Dit waren dan 2 klassen.

De wijk waarin de scholen staan die wij bezoeken is Nsambya en dit is een slum (sloppenwijk). Als je over de 'hoofdweg' loopt zie je vooral weer die eeuwig-terug-komende-niet-erg-schoon-uitziende-winkeltjes van 1 bij 1 m2 en voor de rest is de straat een en al afval met stinkende slootjes als afvoerput. Wel wordt het ingekleurd door alle kindjes die aan de kant staan om 'bye muzungu!' te roepen. (hoi kennen ze namelijk vaak niet). Toen we eens de 'shortcut' namen liepen we per ongelijk ook achter en voor alle huizen langs, over zelfgemaakte bruggetjes om slootjes te ontwijken en de armoede te zien. Mensen wonen niet in krotjes zoals ik gewend was van Zuid-Afrika, maar het zijn allemaal enorm kleine rijtjeshuizen waar de hygiëne ver te zoeken is. Omdat we gemiddeld een uur per dag door deze wijk heen banjeren zijn we aan het eind van de dag een stuk bruiner. Eenmaal thuis is het smachten naar een douche, of die nou koud is of niet. Als je trouwens 's middags doucht heb je kans op een warme douche. Ik heb de douche zelfs al 2 keer kouder moeten zetten omdat mijn verbrande huid het die dagen niet aan kon.

Behalve deze walking library zoals we het hebben genoemd, hebben we verder nog weinig te doen gehad. Vanaf gister en vandaag weten we nu eindelijk wel waar we ons onderzoek op gaan richten. Xavier heeft ons gevraagd om de huisbezoeken te verbeteren omdat ze op dit moment geen enkele richtlijn hiervoor hebben. De huisbezoeken vinden plaats bij de kinderen die worden gesponsord vanuit Xavier. Wij gaan onderzoeken hoe ze de bezoeken kunnen verbeteren en hiervoor waarschijnlijk een soort format aanbieden en een training geven aan degenen die de huisbezoeken uitvoeren. Afgelopen maandag (21 oktober) zijn we ook mee geweest met een huisbezoek. Omdat Patricia (degene die ze uitvoerde) ineens had opgezegd is Stephen met ons meegegaan. Huisbezoeken mogen we niet alleen uitvoeren en daarbij spreken de meeste Congolese ouders vooral Swahili. Het huisbezoek was heel interessant doordat we op deze manier kennis konden maken met een gevluchte familie uit Congo en doordat we hun leefomstandigheden konden zien. Op zich zag het huis er oké uit, tot het moment dat ik hoorde dat ze hier met 11 personen woonden en het huis 1 slaapkamer had. In dit bed lagen dan ook de ouders en 2 kinderen en de andere 7 kinderen lagen op de grond en bank in de woonkamer. Daarbij hebben we er een opdracht bij gekregen. Het Xavier project zorgt voor de sponsoring van verschillende refugee kinderen zodat zij naar school kunnen. Wij gaan nu van al deze kinderen een profiel maken met foto's en een verhaaltje voor op de site zodat de sponsors kunnen zien naar wie hun geld eigenlijk heen gaat. Leuke opdracht!

Dinsdag 15 oktober was het weer public holiday waardoor we vrij waren. We hebben besloten om met 2 anderen naar het strand in Entebbe te gaan. Dit was een reis van 1 uur in de matatu voor nog geen 1 euro. Aangekomen op het strand zagen we daar een stel jetski's dobberen en omdat de prijzen hier zo laag zijn konden we het niet laten om er een ritje op te maken. Het was een wilde rit over de golven met een en al gegil van 2 blonde meisjes met wapperende haren waardoor de bestuurder niks meer gezien moet kunnen hebben. Het duurde nog geen 5 minuten, maar het was wel super leuk. Daarna zijn we lekker gaan zonnen en zwemmen in Lake Victoria. Dat meer is zo ongelofelijk groot dat het net een zee lijkt, je ziet nergens de overkant. Helaas waren we er niet helemaal van op de hoogte dat er parasieten in het meer zitten, we moeten ons binnenkort dus nog even laten testen. In het begin was het strand nog heerlijk rustig maar rond de middag kwamen er steeds meer Ugandesen en stond de muziek keihard waardoor het bijna veranderde in een uitgaansplek.

Vrijdag 18 oktober zijn we naar Jinja gegaan om te gaan paardrijden langs de Nijl. Na een rit van 3 uur in de matatu voor nog geen 2 euro kwamen we eindelijk aan. Het paardrijden was een leuke 2 uur durende rit met afwisselend stap, draf en galop en met supermooie uitzichten over de Nijl. Ook hebben we een heel stuk langs de village gereden. Een al planten en bomen met elke keer nieuwe plattelandshuisjes die ineens opdoemden. Iedereen begroette ons en er kwamen zelfs kinderen een stuk achter ons aan gerend omdat ze nog nooit een paard hadden gezien. Andere kinderen reageerden juist met grote ogen of gegil. De geiten en koeien hebben hier trouwens geen wei, ze staan met een touwtje vast aan een boom en hebben een loopruimte van een paar meter. Erg vriendelijk gaan ze hier niet met de dieren om. Er lag eens een vastgebonden kip bij ons in de matatu, we hebben een boda vol vastgebonden kippen zien langsrijden en ik heb een mekkerende geit over de grond gesleept zien worden. Gevangen kippen zitten trouwens ook in hokjes waar ze hun kont niet in kunnen keren en staan langs de weg. Ik ben er nog niet helemaal achter of ze hier nou zitten voor de verkoop, de slacht of de eieren. Genoeg redenen om hier vegetarisch te worden in ieder geval.

In Jinja sliepen we bij Majelle en Lynn en die avond zijn we naar Flavours gegaan om lekker te eten en te genieten van live muziek. De dag na het paardrijden kwamen nog 5 andere studenten van onze groep langs in Jinja. Wederom zijn we gaan lunchen bij Flavours om daarna naar de plaats te gaan waar we konden bungeejumpen. Ik heb besloten om niet te springen omdat het 5 keer zo laag was als de vorige keer dat ik gesprongen had en het nog duurder was ook. Ik hou het liever bij mijn herinnering van de enorme Bloukransbridge. Opnieuw kreeg ik de kriebels in mijn buik toen Linsey en Manon gingen springen en ik was dan ook stikjaloers, maar het was denk ik wel een goed besluit om teleurstelling te voorkomen en geld te besparen.

Die avond kwamen we weer terug in Kampala en zondag ben ik opnieuw naar het strand in Entebbe gegaan met een aantal studenten. We dachten even rustig te kunnen relaxen, maar niets was minder waar. Er werden opnames gemaakt over het beachlife van Entebbe en al volleyballend en interviewend werden we gefilmd.

Onze laatste stagedag van deze week zit er alweer op en morgen hebben we 's ochtends eerst supervisie. 's Avonds staat er in het ICU een bbq op de planning voor alle studenten van Eye4Africa die her en der in Uganda verspreid zitten. Ik ben benieuwd wat onze niet-E4A-huisgenoten gaan eten en hoe druk het zal worden. Normaal slapen we met zijn 3en in de dorm (slaapzaal) wat prima te doen is, maar vorig weekend lag onze hele dorm vol wat voor slapeloze nachten zorgde, ik 'kijk al uit' naar aankomend weekend. We willen dit weekend ook de enorme Moskee bezoeken die overal bovenuit komt, dus ik ben benieuwd naar het uitzicht! De afgelopen 2 dagen zijn Manon, Maarten, Rody en ik begonnen met insanity, een intensieve workout die we via een laptop kunnen nadoen. De naam doet eer aan want het is echt niet vol te houden, maar toch lekker om sportief bezig te zijn. Ik ben ook wezen hardlopen maar al die wegen die omhoog en omloog lopen overleef ik toch nog niet zo best.

Ik hou jullie op de hoogte.

Baie soentjies en drukkies!

Lieke Mukisa (Mijn nieuwe Ugandese naam verzonnen door de locals die hier werken)